„To rakieta. Wcale nie musisz do niej strzelać. Jaka była wielka Anfisa Reztsova?

O lekkoatletce Anfisie Reztsovej dowiedziałem się podczas Igrzysk Olimpijskich w Albertville w 1992 roku. Potem jeszcze chodziłem do szkoły, na podwórku były sporty – piłka nożna, hokej w filcowych butach, nadrabianie zaległości, śnieżki. Choćby częściowo MMA – a kto, ciekawe, który z chłopców tamtych czasów nie walczył? A jeśli oglądasz, to oczywiście piłka nożna.

Mój dziadek opowiadał mi o niej, która naprawdę uwielbiała oglądać każdy sport w telewizji. Na szczęście duże wydarzenia – igrzyska olimpijskie i mistrzostwa świata – zostały pokazane.

„Reztsova to rakieta. Ona wcale nie musi strzelać, wszystko wygra nawet rzutami karnymi” – powiedział dziadek. Powtórzył to, co mówili komentatorzy tamtych czasów. Szczerze mówiąc, nawet nie pamiętam, kto wtedy w naszej telewizji komentował biathlon.

Ale pamiętam, że wtedy, podczas obfitych opadów śniegu, to Reztsova została pierwszą w historii mistrzynią olimpijską w biathlonie. Występowała w jakimś tandetnym kombinezonie. I zwycięzca pod neutralną flagą. Potem nie było już reprezentacji ZSRR. Ale nie było jeszcze rosyjskiej drużyny narodowej.

W 1992 roku był po prostu zjednoczony zespół. A ja, przewodniczący rady oddziału, nie zwróciłem uwagi na fakt, że na wykresie nie było zwykłych liter URS (wówczas nasze były reprezentowane jako EUN).

Reztsova była wtedy prawdziwą rakietą. Nikt w kobiecym biathlonie nie biegał tak szybko. A jej zwycięstwo pozostało na zawsze w jej pamięci. Bo kiedy Anfisa Anatolyevna biegała na nartach biegowych, nie śledziłem ich aż tak uważnie. A kiedy zacząłem bardzo uważnie się jej przyglądać, ona już zaangażowała się w biathlon.

To zwycięstwo było pierwszym na igrzyskach olimpijskich w biathlonie kobiet. A zwyciężył zawodnik, który chyba najbardziej na to zasłużył. Który nie bał się niczego i nikogo, ale po prostu szedł przed siebie.

Poznaliśmy ją osobiście wiele lat po przejściu na emeryturę. Miało to miejsce w Chimkach, na stadionie nazwanym jej imieniem. Potem regularnie kontaktowaliśmy się ze sobą. Nagrane i tak po prostu. Wiadomo, że niezwykle rzadko pamiętała, co działo się w jej karierze sportowej. Dużo bardziej interesowały ją dzisiejsze sprawy. Choć było co wspominać. Można było napisać więcej niż jedną książkę.

Teraz, przed napisaniem tego tekstu, sprawdziłam, kto zajął wówczas drugie i trzecie miejsce – okazało się, że była to Niemka Antje Mizerski i kolejna z naszych biathlonistek Elena Belova.

Ale mistrzowie są pamiętani. Zwłaszcza tak wspaniali jak Reztsova. Jedyny w historii mistrz olimpijski w narciarstwie i biathlonie. Weszła w moją pamięć jak rakieta na zawsze. Wraz ze słowami, które powiedziała mi trzy lata temu:

„Patrząc wstecz na przeszłość, rozumiem: jestem szczęśliwym człowiekiem. Bóg dał mi cztery mądre córki, pomógł zdobyć złoto olimpijskie w narciarstwie biegowym i biathlonie i biegałem do 36 roku życia. I do tej łaski Bożej dodałem część mojej pracy.”